Termin kina Tuškanac rezerviran za eksperimentalni film, u utorak, 4. studenog 2008, ispunit će kratki filmovi jednog od najistaknutijih predstavnika hrvatske konceptualne scene - Mladena Stilinovića, nastali od 1971. do 1981. i vrlo rijetko prikazivani u Hrvatskoj.
Stilinović, rođen 1947, filmom se bavi od 1969, a od sedamdesetih je prisutan na konceptualnoj likovnoj sceni djelujući na području fotografije, akcija i instalacija. Član je Grupe šestorice autora od 1975-1984, voditelj Galerije Proširenih medija od 1982. do 1991, organizator i kustos nekoliko tematskih izložaba. Djela su mu zastupljena na brojnim tematskim izložbama u svijetu i u zbirkama svjetskih muzeja.
Projekcija filmova u velikoj dvorani kina Tuškanac, uz uvodni razgovor s autorom, počinje u 21:00.
Filmovi u programu:
PANIKA
16 mm, c/b, 5' 32'', 1971.
PIŠI, NE SAMOĆE
16 mm, bojani c/b negativ, 3' 28'', 1973.
BJEŽI
8 mm, kolor, 6' 52'', 1973.
POČETNICA 1, 2, 3
16 mm, c/b, 4' 55'', 1973.
TRAŽE TE
16 mm, c/b, 5' 7'', 1974.
POKRETI PREMA
16 mm, c/b, 5' 7'', 1974.
ZIDOVI, KAPUTI, SJENE
8 mm, kolor, 6' 37'', 1975.
VRIJEME 1
16 mm, c/b, 7' 28'', 1977.
VRIJEME 2
16 mm, c/b, 2' 40'', 1980.
Piši, ne samoće
O filmovima Mladena Stilinovića
Mladen Stilinović je, moglo bi se reći, jedini mladi nastvaljač filmske struje zagrebačkog eksperimentalizma. Javio se upravo pred kraj intenzivnog eksperimentalnog razdoblja obilježenog GEFF- festivalima (eksperimentalnog filma) i nastavio djelovati samostalno, uključujući se povremeno u filmske amaterske manifestacije.
No, ubrzo je odustao od toga, jer je poletna eksperimentalistička faza u amaterskom filmu zamrla. Jače se vezao uz likovna kretanja doprinoseći prekoračivanju medijskih granica u raznim vrstama konceptualističkih akcija.
Po njegovoj vlastitoj izjavi, filmsko mu je opredjeljenje antistilsko i antitehnicističko: ne teži nikakvoj stilskoj koherenciji; voli "prljavu" fotografiju i "prljave" postupke, tj. one koji perfekcionisti progone. Riječ je, u biti, o antiestetkom stavu, ili bolje rečeno, o korjenitom otklanjanju estetskih standarda kojima se prosuđuje film.
Ono što povezuje njegove filmove jest vizualno definirana ideja. Bilo da joj je povod u prizorima, u značenjima pojava, u nekom sistemskom filmskom postupku, ili pak u naknadnoj manipulativnoj intervenciji u gotovu filmsku traku, filmovi mu nastoje maksimalno iscrpiti i jasno izložiti polaznu ideju. Stilinovićevi filmovi zato su filmovi opredjeljenja. Različitost ideja i prikladna različitost postupaka od filma do filma, samo potvrđuju tu osnovnu karakteristiku Stilinovićeva filmskog pristupa (ili pristupa filma – kako hoćete).
No, u svoj različitosti postupaka, ima jedan postupak dojmljivo prisutan u gotovo svim najboljim Stilinovićevim filmovima: to je postupak pažljive ritmizacije materijala. Ona je uglavnom izvedena tokom snimanja, pitanje da li svijesno, ali je sugestivno prisutna bilo da je riječ o malim remekdjelima kakvi su Bježi, Zidovi, Kaputi, Sjene i dr, ili pak o sporijim filmovima (sporijeg ritma) kakav je primjerice Piši, ne samoće.
Tako se u najboljim Stilinovićevim filmovima stječu promišljenost i osjetljivost, jedno i drugo čvrsto filmski ukotvljeno.
Hrvoje Turković (1977)
Zidovi, Kaputi, Sjene
Ovdje možete komentirati članak